  |
|
-
Episkop vršački i prosvetni dobrotvor, rodio se u Irigu 1743, a umro u Vršcu 13. decembra 1805. godine. Otac mu Andrija bio je sveštenik, mlađi brat patrijarha Arsenija IV Šakabente. Episkop, kasnije mitropolit Jovan Đorđević rukopoložio ga je za đakona 25. decembra 1758, na Uskrs 1760. proizveo ga je za protođakona, a na Veliki četvrtak 1770. za arhiđakona, dok ga je mitropolit Vikentije Jovanović Vidak proizveo 1774. u čin protosinđela. Zamonašio ga je 39. oktobra 1774. u dvorskom manastiru Rakovcu episkop temišvarski Mojsije Putnik. Mitropolit Vikentije Jovanović ga je 1. novembra iste godine proizveo u čin arhimandrita. Za episkopa pakračko-slavonskog i Generalata varaždinskog hirotonisao ga je u Karlovcima mitropolit Mojsije Putnik 31. jula 1781. godine. Plodan rad u Slavoniji bio je prekinut njegovim premeštanjem u Bačku, gde se u duhovnom delovanju zadržao dve godine (1784-86). Bilo je isuviše kratko vreme da i u Novom Sadu ostavi većeg traga, pogotovo što je ovde bila drugačija situacija, ali je pokazao svoje organizatorske sposobnosti. Isticao se i u Vršačkoj eparhiji gde je delovao od1786, do smrti. U Vršcu je osnovao nižu gimnaziju i pored nje internat za decu sa strane. Obnovio je obližnji manastir Mesić, koji je bio porušen od Turaka, a veoma je mnogo doprineo da Vršac dobije status slobodnog kraljevskog grada. Kao učesnik čuvenog Temišvarskog sabora 1790, borio se za uspostavljanje zasebne srpske oblasti u Monarhiji. Sahranjen je u Sabornoj crkvi u Vršcu.
|
